Wilno. Ostra Brama
Blog,  Europa,  Litwa

Wilno u bazylianów, Ostra Brama i cmentarz na Rossie

Wreszcie wybraliśmy się do Wilna, pojechaliśmy samochodem i nie było to specjalnie męczące. Moja pierwsza wizyta w tym mieście miała miejsce w styczniu 1992 roku, kiedy to minister Krzysztof Skubiszewski podpisał „Deklarację o przyjaznych stosunkach i dobrosąsiedzkiej współpracy”. Na ulicach wileńskich były wtedy worki z piaskiem, bo w dalszym ciągu obawiano się ataku wojsk sowieckich. Ale to już odległa historia. Teraz po raz pierwszy pojechałam do Wilna, aby je zwiedzić.

Wilno
Wilno

Wilno – klasztor i monaster św. Trójcy

Po drodze do Ostrej Bramy skręciliśmy w prawo i znaleźliśmy się w miejscu szczególnym, zwłaszcza dla absolwentki polonistyki. Mówię oczywiście o klasztorze bazylianów, w którego części za czasów zaborów było więzienie, gdzie przebywali członkowie Towarzystwa Filomatów i Filaretów. Znajdowała się tu cela Konrada, zwana ze słynnej „Wielkiej Improwizacji” w III części „Dziadów”.

Dziś można zwiedzać celę, podczas naszego pobytu bała zamknięta, ale jakoś specjalnie się nie zmartwiliśmy, bo prawdziwa cela znajdowała się w jednym pomieszczeń dzisiejszego hotelu. Podczas dokonanych przed II wojną oględzin miejsca, stwierdzono, że oryginalna cela się nie zachowała, bo zburzono ścianę działową i jest częścią większej sali. Na ścianie hotelu odnaleźliśmy tablicę informacyjną, wyjątkowo także w języku polskim.

Cerkiew remontują właśnie bazylianie sprowadzeni z Ukrainy. Pod tynkiem odnaleziono dawne freski. Jeśli starczy pieniędzy na remont, będzie to piękna świątynia.

My ruszyliśmy dalej, zwracając jeszcze uwagę na tablicę poświęconą Ignacemu Domeyce, a także na same Wrota Bazyliańskie, wzniesione w 1749 roku.

Wilno, Wrota Bazyliańskie
Wrota Bazyliańskie
Tablica poświęcona Domeyce
Tablica poświęcona Domeyce
Wilno, cerkiew
Cerkiew
Wilno. Napis o Mickiewiczu
Napis o Mickiewiczu
Zamknięta Cela Konrada
Zamknięta Cela Konrada

Wilno – Ostra Brama

Ostra Brama jest pozostałością murów obronnych okalających niegdyś miasto. Wzniesiono ją w latach 1503-1514. Stanowi zamknięcie ulicy Ostrobramskiej i nad nią znajduje się kaplica z obrazem Matki Boskiej Ostrobramskiej. W średniowieczu istniał zwyczaj umieszczania nad bramami świętych obrazów, aby ustrzec miasto przed nieszczęściami. Tak też było w przypadku Ostrej Bramy.

Na północnej elewacji znajdowała się pierwotnie nisza, później dobudowano drewnianą kaplicę. Było to w roku 1671 lub w 1672. W tej kaplicy umieszczono obraz Matki Boskiej Ostrobramskiej. Kaplica spłonęła w 1711, obraz wyniósł z ognia młody zakonnik.

Obraz przedstawia wizerunek Madonny Miłosierdzia. Nie wiadomo, kto jest jego autorem. Niektórzy twierdzą, że namalował go Łukasz, artysta krakowski. Profesor Maria Kałamajska-Saeed twierdzi, że pierwowzorem był obraz flamandzkiego malarza Martina de Vosa. Według legendy Maria ma twarz Barbary Radziwiłłówny. Obraz przykryty jest złotą koszulką, widać jedynie twarz i ręce Madonny.

Podczas zaborów w pobliżu Ostrej Bramy odbywały się patriotyczne manifestacje. Kult Matki Boskiej Ostrobramskiej związał się z działaniami ruchu niepodległościowego.

My zwiedzaliśmy kaplicę sami, dosłownie. Mogliśmy więc przyjrzeć się spokojnie obrazowi i licznym darom wotywnym. Z ulicy mogliśmy sfotografować obraz, bo wewnątrz obowiązywał zakaz fotografowania. Całość zrobiła na nas duże wrażenie.

Wilno. Ostra Brama
Ostra Brama
Ostra Brama z drugiej strony
Ostra Brama z drugiej strony
Wilno. Obraz Matki Boskiej Ostrobramskiej
Obraz Matki Boskiej Ostrobramskiej

Cmentarz na Rossie

Do cmentarza na Rossie nie prowadzą żadne drogowskazy. Używaliśmy nawigacji. Należy przejść przez Ostrą Bramę, a nieco później skręcić w lewo i iść wzdłuż ulicy.

Cmentarz mieści się na nierównym terenie, różnica poziomów wynosi nawet 30 metrów, co sprawia, że jest niezwykle malowniczy. Jest jednym z czterech polskich cmentarzy w Wilnie. Po II wojnie nagrobki były celowo niszczone. Spacer między grobami to prawdziwa wędrówka przez polską historię i literaturę. Znaleźliśmy grób Joachima Lelewela, Władysława Syrokomli i wiele innych.

Ale zanim ruszyliśmy na nasz spacer wśród grobów, obejrzeliśmy mauzoleum Matka i Serce. W tym miejscu została pochowana matka Józefa Piłsudskiego, Maria i serce marszałka.

Przeszliśmy też przez znajdującą obok kwaterę wojskową, spoczywają tu żołnierze polscy polegli w walce o Wilno w latach 1919-1920 oraz żołnierze AK polegli w czasie operacji Ostra Brama w 1944 roku.

Wilno Mauzoleum Matka i Serce
Mauzoleum Matka i Serce
Kwatera wojskowa
Kwatera wojskowa
Wilno. Cmentarz na Rossie grób Lelewela
Grób Lelewela
Cmentarz na Rossie
Cmentarz na Rossie

Podczas pobytu w Wilnie czytaliśmy książkę „Ostatnie lata polskiego Wilna”, jej autorami są Sławomir Koper i Tomasz Stańczyk. Był to bardzo dobry pomysł, ostatnio staramy się czytać książki o miejscach, które właśnie zwiedzamy. Polecam.

Jeśli

chcecie przeczytać o innych miejscach na Litwie, zerknijcie tu;

interesuje Was, co u nas słychać, obserwujcie nas na Facebooku i Instagramie:

lubicie zwiedzać Polskę, kupcie nasz autorski ebook, informacje na jego temat znajdziecie w tym wpisie, a klikając w poniższe zdjęcie, przeniesiecie się do naszego sklepu.

Polska na dobry nastrój
Polska na dobry nastrój

Poniższy link jest afiliacyjny, będzie nam miło, jak z niego skorzystacie.



Booking.com

Od wielu lat zwiedzam i wędruję po Polsce i świecie. Zawsze na własną rękę i na własny rachunek. Polska znajdowała i znajduje szczególne miejsce w moich podróżniczych planach. Mam także wielki sentyment do Hiszpanii, po prostu lubię ten kraj z jego wspaniała kulturą, zabytkami i krajobrazami. Odkąd pamiętam lubiłam poznawać nowe miejsca, zaglądać w tajemnicze zakamarki, podróżować. Ta pasja towarzyszyła mi także w życiu zawodowym, a zdarzyło się w nim wiele.Pisałam o polityce międzynarodowej, ale także o zwiedzaniu Polski i Europy. Dalekie podróże związane z pracą, wizyty w niezwykłych miejscach, takich jak Downing Street 10 czy Pałac Elizejski tylko rozbudziły mój i tak wielki apetyt na poznawanie świata. Po drodze udało mi się napisać przewodnik po Mazowszu, bo Polska zawsze była dla mnie fascynującym miejscem do odkrywania. Od 8 lat prowadzę stronę Podróżniczego Domu Kultury. Piszę, fotografuję i opowiadam w mediach społecznościowych. Pokazuję i opisuję tylko to, co sama widziałam. Patrzę na świat optymistycznie, ale i krytycznie. Nie potrafię żyć bez podróży.

Leave a Reply

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

Ta strona używa ciasteczek (cookies), dzięki którym nasz serwis może działać lepiej.Akceptuję Prywatność i polityka cookies